Pierwsze 200 km przejechałem po mieście, od świateł do świateł. Staram się "docierać" silnik tak, aby pracował na pełnym zakresie obrotów. Unikam obrotów powyżej 8-9 tysięcy, staram się nie wykręcić manetki do końca, rozpędzam się płynnie, hamuję silnikiem, redukuję biegi z przegazówką. Rzadko bo rzadko, ale okazjonalnie zdaża mi się przyspieszyć bardziej "brawurowo" - odkręcam wtedy gaz do końca, a wskazówka obrotomierza przytula się do czerwonego paska.

Honda CB125F do 70-80 km jest dość rzwawa (wszystkie prędkości pdaję wg GPS, licznik Hondy dodaje od kilku km/godz do ok 10 km/godz, jak to licznik). Pierwszy bieg wypycha ją do przodu, zostawiając większośc nierajdowych puszek w tyle. To zdecydowanie ułatwia podróżowanie po mieście. Jazda do pracy, pomimo dogodnych lokalizacji na linii metra, na mojej nowej Hondzie jest nie tylko przyjemniejsza, ale także krótksza! Przedzieranie się przez korki jest łatwe, motocykl jest wąski. Ustawianie się pod światłami ma sens, już nie jestem rometowym zawalidrogą. Po 200 km wyjechałem poza miasto...

Do 70 km/godz Honda CB125F rozpędza się płynnie i sprawnie, fajnie :) W zależności od ruchu starałem się trzymać 80 km/godz. Przy 80 km/godz miałem 7,5 tysiąca obr/min, nie piłowałem silnika. W terenie zabudowanym karnie redukowałem do 50 km/godz, głównie po to by uniknąć długotrwałej, ciągłej jazdy ze stałymi obrotami. Parę razy rozpędziłem się do 90 km/godz, jest to dla Hondy CB125F jakimś tam "wysiłkiem", ale po krótkiej chwili 90 km/godz pojawia się na GPSie, nadal z zapasem obrotów i bez odkręconego na maxa gazu. Co jakiś czas, w zależności od ruchu, puszczałem gaz i redukowałem biegi, pozwalając Hondzie zassać trochę oleju i odsapnąć ;)

Mam sporo respektu do mojej Hondy. Jedenaście tysięcy kilometrów na Romecie przez 4 lata pozwoliło mi nabrać różnych nawyków, lepszych lub gorszych. Na pewno nabrałem też zaufania do własnych umiejętności. Nadal nie zaliczyłem gleby i poczytuje to jako mój sukces. Tak, czy siak, zakres prędkości oraz przyspieszenie Hondy jest dla mnie czymś nowym i staram się poznawać te smaczki w swoim tempie. Podoba mi się to! :)

Nocny powrót z Kozienic do Warszawy był bardzo romantyczny i trochę chłodny. Światło mijania skutecznie oświetla drogę przede mną i fragment pobocza, snop światła długiego rozbłyszcza odblaski do kilkuset metrów przede mną. Silny pobudzający pęd rześkiego powietrza, zapachy to dymu z kominów mijanych domków, to znów pełnego szyszek lasu, pełne gwiazd bezchmurne i czarne niebo, regularna i miarowa praca silnika mojej Hondy, obracające się cyferki licznika gonią do czterystu, absolutny spokój, szczęście... :)